Interview: Nico Hermans

8 augustus 2016: Nico Hermans  woonde en werkte 16 jaar als visser in het Surinaamse indianendorp Alfonsdorp. Midden in Tibiti, een ongerept regenwoudgebied op zo’n vier uur reizen van Paramaribo.

Na zijn terugkeer in Nederland in 1991 reist de nu 80-jarige Nico jaarlijks terug naar Alfonsdorp, de plek waar hij vader werd van drie kinderen en waar hij na zijn overlijden zijn as laat uitstrooien. Maar zover is het nog lang niet

Want Nico heeft nog een grote wens. Samen met de bewoners en zijn zoon Pieter wil hij reizigers deelgenoot maken van de schoonheid , cultuur ongerepte natuur en het leven van de indianen door het aanbieden van een gastvrij verblijf in Alfonsdorp.  Groenroodwit spreekt in zijn woonplaats Reeuwijk met Nico over zijn plannen. 

Door René Hoeflaak   

Nico: ‘In 1976 leidde ik in Cayenne, Frans Guyana voor een Nederlands bedrijf uit Scheveningen vissers op uit Suriname. Toen mijn contract afliep, koos ik ervoor om naar Suriname te gaan en daar mijn brood te verdienen in de visserij’.  Een startperiode van vallen en opstaan die Pieter zelf omschrijft als een  periode ‘van rommelpotten’.

Nico:  ‘Ik heb in die periode van alles gedaan. Variërend van een baan bij het Leger des Heils, het uitgraven van sloten, boodschappen brengen, het verkopen van vis en garnalen en het opzetten  van een schildpaddenproject voor het Wereld Natuur Fonds’

Ik ben een van ze.

Nico komt in aanraking met de indianencultuur als hij wekelijks naar gebied Tibiti in het binnenland reist voor het inkopen van vis om die vervolgens op zondagochtend  op de markt in Suriname te verkopen. ‘Maar andersom nam ik ook spullen mee terug uit de stad’.  Nico wekt vertrouwen bij de indianen en Alfons, de stamoudste en wordt opgenomen in de gemeenschap. Uiteindelijk woont en verblijft hij  16 jaar bij de indianenstam in Alfonsdorp. ‘Ik hou van hun, zij van mij. Ik ben een van ze’ 

Tibiti 

In 1991 keert Nico terug naar Nederland. Na zijn terugkeer reist hij jaarlijks naar Alfonsdorp. Het dorp waar zijn hart ligt. Nico: ‘ Ze noemen mij oom Nico’  Nico pakt een landkaart van het gebied Tibiti erbij en wijst mij op de kreken, de kronkelende landwegen en de ligging van Alfonsdorp. ‘het zijn maar kleine kreekjes met kleine vissen. Voor de bewoners in het dorp wordt het steeds lastiger om handel te drijven met de stad en het hoofd in figuurlijke zin boven water te houden.’ 

Leven als een indiaan

De laatste jaren ontstaat bij zowel Nico als Pieter, zijn in het dorp geboren zoon, als stamoudste Alfons dan ook het idee om het dorp en het natuurgebied toegankelijk te maken en open te stellen voor eco-toeristen. ‘Ik denk niet aan grote aantallen maar aan mensen die onder de indianen in de ongerepte natuur willen zijn en met hen het bos in willen. Bijvoorbeeld om te gaan vissen en mee op jacht te gaan. Je leeft als het ware als en met een indiaan en van wat het bos je schenkt, zoals ik 16 jaar gedaan heb.  Je slaapt in een hangmat ’.

Gepassioneerd vertelt Nico verder over zijn laatste wens ‘Ik heb niet zo lang meer te leven maar mijn grootste wens is dat het gebied – circa 60 inwoners- door duurzaam toerisme bestaansrecht krijgt en dat de inwoners zo een extra centje verdienen en zelf in hun eigen behoeftes kunnen voorzien’ .

De eerste stappen zijn inmiddels gezet. Zo is er een Facebookpagina en een website  met uitgebreide informatie over het dorp , reis en verblijf en de  mogelijkheid tot reserveren. Voor meer info kan je contact opnemen met Pieter Hermans, pieter.hermans.nh@outlook.com of bellen: +8618002262795.