Diaspora: oud-bokskampioen Arnold Vanderlyde: ”Suriname heeft potentiële Olympisch kampioenen” 

Oud bokser Arnold Vanderlyde won in de jaren tachtig en negentig drie bronzen Olympische medailles. Daarnaast was hij onder meer drie keer Europees kampioen. In 1991 werd hij uitgeroepen tot sportman van het jaar van Nederland. Tegenwoordig organiseert hij workshops, clinics en seminars-voor het bedrijfsleven, instellingen en sportorganisaties. Voor Groenroodwit sprak ik met Arnold over Suriname, het geboorteland van zijn vader. Een gesprek dat begon met herinneringen en eindigde met een leuk idee: het opstarten van een Fighting Fit Academy in Suriname. “Suriname heeft potentiële Olympisch kampioenen”.

Door René Hoeflaak

De vader van Arnold werd eind jaren dertig in Paramaribo geboren. Op zijn achttiende verliet hij Suriname en vertrok hij naar Nederland om te gaan studeren voor verpleegkundige in Rotterdam. ”tijdens zijn studie werkte hij in een ziekenhuis in Delft en daar ontmoette hij mijn moeder, een geboren Rotterdamse. En zo is de ‘story’ begonnen. Al vrij snel werd hun eerste kind geboren, mijn oudste zus. Mijn vader was toen nog maar net negentien” aldus Arnold aan het begin van ons gesprek

Eerste Surinamer in de Limburgse steenkoolmijnen

Om voor zijn gezin te kunnen zorgen, stopte Vanderlyde sr. met zijn studie. Hij verhuisde met zijn vrouw en kinderen naar Limburg om te gaan werken in de steenkoolmijnen. De ouders van Arnold kregen uiteindelijk zes kinderen. Twee dochters en vier zonen, onder wie dus Arnold, die als een na jongste kind, werd geboren in Sittard. ”mijn vader was een van de eerste Surinaamse en donkere Limburgse steenkoolmijnwerkers. We grapten zelf thuis altijd dat hij de eerste was die zowel ´zwart´ in de mijnen ging als eruit kwam” zo vervolgt  Arnold lachend.

Nooit meer terug naar Suriname

Arnold’s moeder is inmiddels overleden. Zijn vader leeft nog en is 85 jaar. Na zijn vertrek uit Suriname, eind jaren vijftig, is zijn vader nooit meer terug geweest naar Suriname. ‘’Mijn vader vertelde nooit iets over Suriname.  Hij was een strenge maar ook wel trotse vader. We mochten van hem ook de Surinaamse taal niet leren spreken. We moesten Nederlands spreken. Ik ken dan ook maar een paar woorden Sranan”

Agressief jongetje

De strenge opvoeding bracht zijn vader wellicht mee vanuit Suriname. Arnold ‘’dat zou zo maar kunnen. Een corrigerende tik hier en daar hoorde er gewoon bij’’.  Tikken waarover ik doorvraag. Want een mogelijke aanleiding om te gaan boksen doemt immers op. ‘’indirect hebben die tikken van mijn vader mij wel aan het boksen gebracht. Ik kopieerde namelijk op vrij jonge leeftijd al zijn strenge gedrag. Ik had ook weinig zelfvertrouwen. Als iemand op school een compliment maakte over mijn mooie lange benen, legde ik dat negatief uit en sprong ik er meteen bovenop. Ik was een behoorlijk agressief jongetje’’ .

Van het voetbalveld naar de boksring

Zijn vader – in die tijd ook voetbaltrainer bij VV Sittard – spoorde Arnold ook aan om te gaan voetballen. ”Mijn vader was trainer van ons jeugdelftal. Ik wilde mij dus extra bewijzen. En omdat ik zo´n driftig kereltje was, liepen duels vaak uit de hand en werd ik regelmatig van het veld gestuurd. Ik was nooit in balans”. Om zijn terugkerende en onbedwingbare agressie op het voetbalveld te beteugelen vroeg een vriend van Arnold, Johnny Klein, hem daarom mee te gaan naar boks trainingen bij boks vereniging De Amateur in Munster-Geleen. Achteraf een keerpunt. De rest is geschiedenis. ”Zijn naam was Klein, maar zijn daad was groot” zo omschrijft Arnold zijn jeugdvriend.

 

Sranan

Waarom zijn vader nooit naar Suriname is teruggekeerd, als is het maar voor een vakantie, weet Arnold niet. ‘’Ik heb het hem eerlijk gezegd ook nooit op de man af gevraagd. Hij was gewoon bezig om voor zijn gezin te zorgen. Daar lag de focus op. Suriname is echter wel in zijn hart. Want tijdens bokswedstrijden moedigde hij mij aan in Sranan. Hij is sowieso zachter geworden. Ik heb het gevoel dat hij nu wel terug zou willen”

TV documentaire over Suriname

Ook de oma van Arnold verruilde – net als zijn vader, ooms en tantes- Suriname voor Nederland. Met haar reisde Arnold in 1989, ter gelegenheid van een TV documentaire, wel terug naar Suriname. Vol trots en enthousiast neemt Arnold mij mee door zijn fotoboek van die reis.  Het doel van de documentaire  was om het land te ontdekken, samen met zijn oma. ‘’Het was een superervaring. De hartelijkheid zal ik nooit vergeten. Mijn oma was toen al bijna 90. Ze is mijn inspiratiebron. Een bijzondere en zelfstandige vrouw. Ik noem haar tijdens mijn workshops als mijn lichtend voorbeeld. Zij was en bleef altijd in beweging.  Zij overleed op 103-jarige leeftijd. Tot op haar laatste dag stond ze midden in het leven, volgde ze het nieuws, kookte ze zelf haar eigen potje en klom ze dagelijks drie trappen omhoog naar haar woon-en slaapkamer. Ze is vredig ingeslapen’’

 

Vader-zoon reis naar Suriname

De reis met zijn oma was Arnold´s eerste en tot nu toe enige bezoek aan Suriname. Maar dat gaat mogelijk veranderen. Want alhoewel zijn dochter nauwelijks geïnteresseerd is in Suriname, toont zijn zoon meer interesse. Een vader-zoon reis kwam onlangs zelfs ter sprake in huize Vanderlyde in Antwerpen, de woonplaats van Arnold. ’’leuk en goed als ik met mijn zoon eens Suriname zal gaan bezoeken!’

Fighting Fit Academy in Suriname

Dat brengt ons op de toekomst. Los van een reis met zijn zoon, wil Arnold zijn kennis en ervaring eventueel delen in Suriname. Bijvoorbeeld door het organiseren van sportieve en zakelijke activiteiten als clinics en workshops op het gebied van persoonlijke en team ontwikkeling. Hij denkt hierbij aan het opstarten van een topsport- of boks Academy in samenwerking met scholen.

 

Surinaamse Olympisch kampioenen

”Ik zou het een uitdaging vinden om in Suriname een Fighting Fit Academy op te starten  en mensen te motiveren, verbinden en daarnaast talenten laten door ontwikkelen tot Olympisch atleten en medaille winnaars. Ik ben ervan overtuigd dat er in Suriname potentiële (boks)kampioenen zijn. Succes verzekerd. Als er mensen of organisaties zijn die hier met mij over willen sparren!?……Sta ik er voor open!”

© copyright: Groenroodwit/René Hoeflaak